روزهای من و درسا

دخترکم.....امیدوارم منو ببخشی که اینقدر کم واست مینویسم...علاوه بر اون وبلاگتم خیلی دیر واست باز کردم....اما باور کن از تولدت تا همین چند وقت پیش اینقدر منو درگیر خودت میکردی که شب بلافاصله خوابم میبرد و روزام که فرصت سر خاروندن نداشتم...آخه اینجام که دست تنها بودم وهستم....و خوب مساله ی ریفلاکست و بالا آوردنای بیش از حدت که اینقدر ما رو نگران کرده بود...که همه چی یادمون رفته بود....نمیدونم....شایدم اینا توجیه خوبی نباشه...اما راستی دخترکم...تو دفتر خاطراتم خیلی چیزا رو نوشتم اما بازم اونقدری که دوست دارم نیست...حالا چند وقتیه هر جا باشم و یه چیزی یادم بیاد یه گوشه مینویسم تا یه دفعه واست تو وبلاگت بنویسم...دوست دارم مامانیییی

عسل مامان....درسایی اینروزا دیگه بیش از پیش عاشقتم...آخه دیگه 4،5 روزیه هم آرامشمون بیشتر شده،هم خنده هامون..شبام که چشت نکنم تا صبح راحت میخوابی......نمیدونم دلیل بی تابیهای این دو هفته ی اخیرت چی بود..اما هرچی بود حسابی کلافمون کردی،هر چند تو کلاً شبا خواب راحتی نداشتی و با اینکه داری پا تو 3 سال میذاری،هر شب تا صبح حد اقل یه بار منو از خواب بیدار میکردی...حالا به این فکر کن که اون 2هفته ی کذایی که میگم چه جوری بودی و چه دادو هوارایی که تو خواب،اونم نصفه شبی میکردی که تمام روز هم بهش فکر میکردیم...هر روز بی خیال پیگیری قضیه میشدیم و میگفتیم خوب شاید امشب اینجوری نباشه که باز تکرار میشد ومامانی با وجود این میگرنی هم که داره حسابی اذیت میشد..حتی میشد که یه شب شدتش کمتر میشد و ما دلخوش میشدیم که تمومه دیگه...

یه روز بالاخره رفتیم پیش مشاور و با اینکه جوون بود و به نظر منو بابا خیلی کمک خاصی نکرد و چیز جدید ناگفته ای نگفت...اما یه انقلابی شد واسه تو...حالا چرا؟؟؟؟خودمونم موندیم توش...تا قبل اونم کم کتاب نخونده بودم واسه رفع مسائل...اما انگار اون شب یه جور دیگهای حرفای ما رو فهمیده بودی....هر چی بود خدا رو شکر...فعلاً که آرامش داریم.البته خوب ما هم رفتارامونو تو همه چیز با تو تعدیل کردیم...نه از عصبانیتای زیادی خبریه و نه از محبتای بیش از حد...

5/7/91

بهمن 1390،درسای 27 ماهه

از وقتی درسا به دنیا اومده بود دیگه مثل قبلا نبود که گاهی اوقات با قطار و گاهی اوقات با هواپیما به مشهد و پیش مامان میرفتم و هواپیما شده بود پای ثابت ما برای سفر به مشهد هر چهار ماه یه بار اما این بار با قطار رفتیم که از رفتنه درسا اصلا اذیت نکرد و خیلی آروم بود اما موقع برگشتنه نگین .......

عصر سه شنبه 24 مرداد 91،من نبودم و بابا تو رو با خودش به پارک برده بود،البته این اتفاق جدیدی نبود و من به خاطر کلاسایی که داشتم یا برنامه هایی که هر از گاهی با دوستان داشتیم ونمیشد تو رو ببرموبابا خونه بودو مراقب تو یا تو رو به پارک میبرد.اون روزم یکی از همین روزا بود.وقتی کارم تموم شد،بابا که سه ساعتی میشد ازش جدا شده بودم زنگ زدو گفت من اینطرف خیابون منتظرتم ،زود بیا.من که دلم هوری ریخت پایینوبا عجله خودمو رسوندم و همین که چشم به صورت خوشگلت افتاد آه از نهادم بلند شد،چشم راستت حسابی ورم کرده بود و نصفه نیمه باز بودوخیلی برام سخت بود که بتونم بپذیرم،آخه با قیافهی سالم وخشگلت ازت خداحافظی کرده بودم و حالا....

نا خود آگاه زدم زیر گریه و با گریه از بابا میپرسیدم بچم چی شده چرا اینجوری شده و هادی توضیح داد که تو رو به پارک برده و تو نوبت تاب بودین که تاب میخوره تو صورتت و بینی و چشمت اون شکل میشه...خوب یادم نیست اما فکر کنم با حالتی طلبکارانه بهش میگفتم اگه منو نمیرسوندی مجبور نبودی درسا رو ببری پارک.آخه به بابا گفته بودم خودم میرم اما بندهی خدا واسه راحتی من گفته بود منو میرسونه...از طرفی از خودم ناراحت بودم که پیشت نبودم و اینجوری شده بود.بابایی تو همون 2،3 ساعتی که من نبودم بی اینکه به من بگه تو رو به بیمارستان برده و سیتی اسکن از بینی و سرت کرده بود.بمیرم الهی دختر گلم،چه دردی کشیدی حتماً.بابا میگفت مقاومت کردی و نذاشتی کمپرس یخ رو چشمت بذارن.ساعت 10 شب بود که دیدمت،اما نمیدونی چه شب بدی بود اون شب واسه من و بابا.هادی که روزه بود و هنوز تا اون موقع افطارم نکرده بود.به محظ اینکه رسیدیم خوه تو بالا اوردی و حسابی نگران شدیم.دوباره بیمارستان و باز از اونجا لبافی نژاد که تخصصی چشم بودوبین اون همه جیغ و گریه های تو دکتر چند بار چشمتو معاینه کرد و خیالمون از بینایی راحت شد.و با سیتی اسکن فرداش از چشمت یه نفس راحت کشیدیم.هر چند ظاهرش افتضاح بودو فردا صبحش هم باز با گریه های من شروع شد،آخه چشمت از شدت ورم کاملاًبسته شده بود،اندازه ی یه گردوی گنده ی کبودشده بودو با یه چشم میدیدی.تا د و روز تقریباًاینجوری بود تا اینکه کم کم رو به بهبودی رفت.خطر از بیخ گوشمون رد شده بود و خدا خیلی بهمون رحم کرد.اینجا بود که فهمیدم آدم باید با تمام وجود قدر نعمتاشو بدونه،دلم حسابی واسه دیدن قیافت تنگ شده بود و حالا خدایم رو شاکرم و امیدوارم تورو در پناه خودش حفظ کنه.....

یه روز تعطیل تصمیم گرفتیم برای دیدن نمایش دختر انار که بلیط نیم بهاش رو معلم سه تار مامان داده بود بریم.هر چند تردید داشتیم که تو وروجک اونجا یک ساعت و نیم بی سرو صدا طاقت بیاری،اما از اونجا که نمایش بچه گونه بود دل رو زدیم به دریا.اولی که رفتیم داخل و نشستیم حکایتی بود نشستنت روی صندلی که تو همش غر میزدی که صندلیم تا میشه،اخه قربونت بشه مامانی،تو اینقد سبکی که انگار نه انگار اون رو نشسته بودی.تازه 12 کیلو و100 گرم شدی باکلی تلاشای ما.بعد هم که صندلی رو ثابت کردیم گیر داده بودی به عکس انداختن از مامان وبابا.تو ردیف جلویی ما اینقدر قشنگ دوربین رو تو دستای کوچولوت گرفتی که بغلی های ما میخندیدن.نمایش هم که شروع شد همش بغل مامان بودی و مثل همیشه یه ریز سوال میکردی.چرا اینطوری شد،چرا اونجوری شد.یا همش میگفتی چرا صورتم و رنگ نکردی؟و من میگفتم تموم شه میبرمت نقاشی کنه.و همین کارو کردیم....

درسایی گریم شده،در راه برگشت به خونه در تب و تاب گرفتن دوربین برای گرفتن عکس

اولین عکس درست و حسابی که درسایی از مامان و بابا گرفت.عیدمبعث،تالار هنر